Share

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Γ. Σεφέρης, Μέρες Γ'- 28η ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 1940


Μέρες Γ´ 16 πρίλη 1934 - 14 Δεκέμβρη 1940
[ΑΘΗΝΑ-1977-ΙΚΑΡΟΣ]


Δευτέρα 28. Κοιμήθηκα δυ τ πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στς τρες κα μισ μία φων μέσα π τ τηλέφωνο μ ξύπνησε: «χουμε πόλεμο». Τίποτε λλο, κόσμος εχε λλάξει. αγή, πο λίγο ργότερα εδα ν χαράζει πίσω π τν μηττό, ταν λλη αγή: γνωστη. Περιμένει κόμη κε πο τν φησα. Δν ξέρω πόσο θ περιμένει, λλ ξέρω πς θ φέρει τ μεγάλο μεσημέρι. Ντύθηκα κι φυγα μέσως.
Στ πουργεο Τύπου δυό-τρες πάλληλοι. Γκράτσι εχε δε τν Μεταξ στς τρες. Το δωσε μία νότα κα το επε πς στς 6 τ ταλικ στρατεύματα θ προχωρήσουν. πρόεδρος το ποκρίθηκε πς ατ σοδυναμε μ κήρυξη πολέμου, κα ταν φυγε κάλεσε τν πρέσβη τς γγλίας. μέσως μετ τν Νικολούδη στ πουργεο ξωτερικν. πρόεδρος ταν μέσα μ τν πρέσβη τς Τουρκίας.
Στ γραφεο το Μαυρουδ, Μελς γραφε σπασμωδικ να τηλεγράφημα. Μαυρουδς μέσα στ παλτό του σν να μικρ σακούλι. Διάβασα τ νότα το Γκράτσι. Γάφος κι Παπαδάκης τηλεφωνοσαν. Καθς τοίμαζα τ τηλεγράφημα το θηναϊκο πρακτορείου, μπκε Τορκος πρέσβης γι ν δε τ νότα κα σ λίγο πρόεδρος μ ψη πολ ζωντανή.
πειτα ρχισαν ν φτάνουν ο πουργοί, χλωμο περισσότερο λιγότερο, καθένας κατ τν κράση του. Τ πουργικ συμβούλιο κράτησε λίγο. Μεταξς πγε μέσως στ γραφεο του κι γραψε τ διάγγελμα στ λαό. Τ πήραμε κα γυρίσαμε στ πουργεο τύπου. Μέσα π τ τζάμια το ατοκινήτου, αγ μ᾿ να παράξενο μυστήριο χυμένο στ πρόσωπό της.
γραψα μαζ μ τ Νικολούδη τ διάγγελμα το βασιλι. Καμι δακτυλογράφος κόμη. Πγα σπίτι μία στιγμ κα τ χτύπησα στ γραφομηχανή μου. Μάρω μο εχε τοιμάσει καφέ. Γύρισα στ πουργεο καθς σφύριζαν ο σειρνες. Στ γωνία Κυδαθηναίων μι φτωχ γυναίκα μ μι στερικ σύσπαση στ πρόσωπο. Τώρα λοι μαζεμένοι στ πόγεια τς «Μεγάλης Βρετανίας».
βασιλις μ φος νέου ξιωματικο. πόγραψε τ διάγγελμά του κα φύγαμε. Τηλεφώνησα στ τηλεγραφεο ν σταματήσουν τ τηλεγραφήματα κα τν Γερμανν νταποκριτν. Ο πάλληλοι κε εναι κόμη οδέτεροι. Δν μπορον ν πιστέψουν τ φωνή μου:-εστε βέβαιος; κα τν Γερμανν; -Κα τν Γερμανν επα. -Τί δικαιολογία ν δώσουμε; Δν χω καιρ γι συζητήσεις: -Πέστε τους πς τώρα εναι χαλασμένα τ σύρματα μ τ Βερολίνο, κι ν φωνάζουν πολ στελτε τους σ᾿ μένα. Πρα κα δωσα τ πρτο πολεμικ νακοινωθέν μας κα κατέβηκα στος δρόμους γι ν δ τ πρόσωπα. Τ πλθος σπαζε τ τζάμια τν γραφείων τς «λα Λιτόρια».