Share

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Η Δε Πόλις Ελάλησεν - Γιώργος Σεφέρης


Η Δε Πόλις Ελάλησεν (ΕΡΤ 1992)

ποσοστό
 
0
 
0
 

Η Δε Πόλις Ελάλησεν – Γιώργος Σεφέρης

Η εκπομπή «Η ΔΕ ΠΟΛΙΣ ΕΛΑΛΗΣΕΝ» παρουσιάζει το ιερό των Δελφών, το πιο ξακουστό Μαντείο της Αρχαίας Ελλάδας, μέσα από τη ματιά του Έλληνα Νομπελίστα Ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Ο φακός μας ξεναγεί στους πρόποδες του Παρνασσού, στο υποβλητικό τοπίο που σχηματίζεται ανάμεσα στους δύο θεόρατους βράχους, τις Φαιδριάδες και στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών. Επίσης, προβάλλονται τα σημαντικότερα εκθέματα του Αρχαιολογικού Μουσείου, όπως ο Ηνίοχος, ο Ομφαλός, η Σφίγγα των Ναξίων, οι δύο κούροι Κλεόβις και Βίτων. Ο Ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός διαβάζει το κείμενο «Δελφοί» από τις Δοκιμές του Γιώργου Σεφέρη καθώς και απόσπασμα από τα Επινίκια του Πίνδαρου ωδή Πυθία. Ο Ποιητής απαγγέλλει το Γ ποίημα «Μέμνησο Λουτρών Οις Ενοσφίσθης» (Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι), το Κ «Ανδρομέδα» της ποιητικής συλλογής του «Μυθιστόρημα» καθώς και το «είπατε τω βασιλήι. . . απέσβετο και λάλον ύδωρ (θεωρείται ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών)».  


Γιώργου Σεφέρη, «Δελφοί» (απόσπασμα)

[…]
Κατά το μεσημέρι στο Μουσείο, ξανακοίταξα τον Ηνίοχο. Δεν έζησε πολύ στα μάτια των παλαιών, καθώς μας λένε. Ένας σεισμός έθαψε το έργο εκατό χρόνια αφού το έστησαν — αυτός ο αιώνιος διάλογος, στους Δελφούς της οργής της γης και της ιερής γαλήνης. Έμεινα πολλή ώρα κοντά του. Όπως και άλλοτε, όπως πάντα, αυτή η ακίνητη κίνηση σου κόβει την ανάσα· δεν ξέρεις· χάνεσαι· έπειτα προσπαθείς να κρατηθείς από τις λεπτομέρειες: τα αμυγδαλωτά μάτια με το στηλό διάφανο βλέμμα, το θεληματικό σαγόνι, τις σκιές γύρω στα χείλια, στον αστράγαλο ή στα νύχια του ποδιού· ο χιτώνας που είναι και δεν είναι κολόνα· κοιτάζεις τις ραφές του, τις ταινίες που τον συγκρατούν σταυρωτά· τα γκέμια στο δεξί χέρι που μένουν εκεί κουβαριασμένα, ενώ τα άλογα έχουν καταποντιστεί μέσα στο χάσμα του καιρού. Έπειτα η ανάλυση σε ενοχλεί· έχεις την εντύπωση πως αφουγκράζεσαι μια γλώσσα που δε μιλιέται πια· τι σημαίνουν αυτές οι λεπτομέρειες που δεν είναι δεξιοτεχνίες· πώς εξαφανίζονται έτσι μέσα στο σύνολο· τι υπήρχε πίσω από αυτή τη ζωντανή παρουσία· διαφορετικές ιδέες, διαφορετικοί έρωτες· διαφορετική προσήλωση. Έχουμε δουλέψει σαν τα μερμήγκια και σαν τις μέλισσες πάνω σ’ αυτά τ' απομεινάρια. Πόσο την έχουμε προσεγγίσει την ψυχή που τα έπλασε; Θέλω να πω: αυτή τη χάρη στην ακμή της, αυτή τη δύναμη, αυτή τη μετριοφροσύνη, κι αυτά που συμβολίζουν τέτοια σώματα. Αυτή τη σίγουρη πνοή που κάνει τον άψυχο χαλκό να υπερβαίνει τους κανόνες του λογικού μας και να γλιστρά μέσα σ’ έναν άλλο χρόνο, καθώς στέκεται εκεί, στην ψυχρή αίθουσα του μουσείου.
[…]
[πηγή: Γιώργος Σεφέρης, Δοκιμές, τ. Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 51984, σ. 142-143]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου